Serseri rüzgar gibiyim
Arayönlerini kaybetmiş
Artezyen kuyularında kendini yitirmiş
Hangi fırtınaya yenileceğini bilmeyen
Cesur bir kaptan gibiyim

Üzerimde tonluk atmosfer basınçları
Kaldıramayacağım anılarım var
Ay gibi evren evreye geçerken
Yalnızlığım bana dost
Aysberg gibiyim
Yüzümde gülücük
İçimde dev yaralarım var

Birazdan ay tutulacak
Ben seninle ay arasına girecem
Sadece gölgen üstüme vurucak
Sımsıcak ellerin başka bedenleri yakarken
Dünyanın kalbi ağlayacak

Bit çiğ tanesi kadar sevgin düşmedi gözlerime
Umutlarım inanılmaz çizgisel hızlarda dönüyordu
Bir türlü yörüngene düşmüyordum
Uzak elipslerde dairesel turlar atıyordum
Sen bilmiyordun
Gitmek aslında gelmenin taa kendisiydi
Senden gittiğimde anladım

Sen yoksun ya gülüm
Bir erezyon alıp götürüyor beni
İklimlerim bozuldu
En son ne zaman bahardı hatırlamam
Yavaş yavaş yontuluyorum
Azalan eksilen yanlarım oluyor
Tamamlayamıyorum
Eksik kalıyorum
Sensiz kalıyorum

Falezlere yaklaşıyorum
Deniz daha bir hırçın vuruyor sahile
Ladosun alıp uçaracağı kadar hafifim
Hafifim çünkü sevgini kaybetmişim
Yokluğunun hafifliğindeyim
Bıraktığın boşluk giderek fosilleşiyor
Adına deneyim diyorum
Adına acı koyuyorum
Herkes boşluk diyor
Ben başka bir hayata göç diyorum


Arada gelgitlerim olmuyor değil
Sen geliyorsun aklıma
Duygulanıyorum gözlerim doluyor
Heyelanlar oluşuyor gözlerimde
Herkes anlayacak oluyor
Başımı masaya dayıyorum
Biri görse
Ama toz parçası kaçtı diyorum
Ne komik bir şeymiş
Seni , bir toz parçası kapatabiliyormuş.