Ödünç bir hayat yaşıyorum.
Gerçek sahibiymiş gibi yapıyorum.
Yalanı doğrudan ince ince kazıyorum.
Geride ne kaldı, yıllardır arıyorum.

Ömrüm bir ray gibi döşenmiş yıllara.
Zaman kara tren, ağır ağır eziyor.
Son istasyon ne vakit görülecek bilmiyorum ufukta?
Sen indiğinden beri, yavaşlamadım dahi hiçbir durakta.

Uzun bir tünelden geçiyorum, yararak zifiri karanlıkları.
Demir tekerlekler döverken rayları, inletiyor tünelin duvarlarını.
İnmek için imdat frenini çektiğin o an, yanıyor vücudumun tüm damarları.
Göz yaşlarım söndürüyor, rayların çıkardığı kıvılcımları.

İkinci el bir aşk arıyorum, garantisi varsın olmasın.
Yoruldum artık, ara istasyonda olsa durmak istiyorum.
Tünel bitmiyor, rayların iniltisi dinmiyor, ne bir durak, ne de bir yolcu görünmüyor.
Ömür bitiyor, yol bitmiyor…