FİLİSTİN (2011-2)
Nasıl bir korku bu
Titreyen çocuksu ellerim Sonunu bilmeden yürüdüm Mayınlar ortasında Kırılmış bir gül gördüm Ağlamaktan gözleri yorulmuş Çaresiz kalmış Bir savaş günün’de Bilmesin kimse Yaşadığımı Kaybolmuş gibi hatırlasın Beni herkes Peşime düşen olmasın Unutulsun anılmasın Bu şehirde adım bir daha Gözlerden uzak Bir hayat yaşayalım Bizde. Savaş olmadan Gül kırılmadan papatya solmadan Beraber... Taş atmadan kurşun sıkmadan Güneşi karartmadan Hep beraber... |