Kalem şiire dokundu
İçimden geçen ne varsa
Bir bir kelâma döküldü

//Gönlüm aklıma sordu şuurum rıza istiyordu//

Bir gece vakti ayın şavkı vururken
Mecaz bir sevdaydı gözlerimden dökülen

Hangi duanın sırrıdır ki

Bir seher vakti ufukların rengi dönerken sabaha
Hakikat sırları özüme sirayet ederken
Rahmetindir gözümden avuçlarıma süzülen

Yüreğimde fani duygularım raks ederken
Senin aşkın olsun zikir olup dilimden dökülen
Açıver nurlu yolunu bulayım hakikatli sonumu

Büyük manevi buhranlarım vardı benim
Gafletler içinde yüzüyordum
Kelâm-ı kadimi okurken
Rabb-ül Âlemin olan sen
Ben edna kuluna açıverdin perdeleri

//Hidayet kapılarını da açıver seni göremeyen cemiyete//

Tefessüh etmiş duyguları söküp,
Ben aciz kulunu rahmetinle sardın
Alevlerden çıkarıp bir yangının orta yerinden aldın

//Cennete götüren ilminin kölesi olayım//

Şimdilerde gonca olmuş mesaimi
Güller içinde gülistana doğru
Gül-i ruhsar’ına meftun aşk ve şevk ile nakşetmekteyim
Açtığın bu yolda güllerin efendisine koşarak gitmekteyim

/Ey kâinatın efendisi ben gül-i ruhsar’ına meftun sen dağıt etrafa rayihalarını//

Melek…

Şuur: Anlayış, idrak. Vicdan. Hiss-i zâhirle duymak.
Buhran: Bir işin tehlikeli ve karışık hâl alması.

Kelâm-ı Kadim: Kur’an-ı Kerim, Kadim kelâm.
Tefessüh: Alçaklaşmak. Bozulmak.
Gül-i Ruhsar: Mânevi çok güzellik sahibi.
Gül-i Ruhsar: Gül yanaklı. Mânevi çok güzellik sahibi. Çok sevilen.
Meftun: Âşık. Mecnun
Rayiha: Koku, hoş koku.: