ZALİMİN ZÜLMÜ
İnsanlığını kaybetmiş biri olarak yaşar
Nerede bir hayinlik varsa oraya koşar
Serveti her geçen gün haram ile taşar
Gözü doymaz her oyunla kendisini aşar

Ne garibanı dinler ne babasız yaşayan öksüzü
Bir lokmaya bile muhtaç kalan insandadır gözü
Bıçak gibi yaralar fakiri vuran sefilsin sen sözü
Acı çektirmeyi sever kendini beyenmiş yüzsüzü

Köylüye faiz ile para verir uyanık borca alıştırır
Senedin günü gelince her gün köşeye sıkıştırır
Ödeyemeyen halkı tarlasında öküze yakıştırır
Gece gündüz demeden ne iş varsa çalıştırır

Erkeyi kadını her yaştan onun zulmüyle ağlar
Kim kendisini kurtarmak istese yolunu bağlar
Günahsız çocukların göz yaşları yürekleri dağlar
Bir ananın feryadını duymaz ağalar dereler çağlar

Hayince ona karşı geleni çeker acımadan vurur
Cenazede adammış gibi utanmadan sarfta durur
Böyle insanlar yüzünden nice çınarlar kurur
Hiç birşey olmamış gibi çekilir kenarda oturur

Kimsenin ahı yerde kalmaz bunu asla bilemez
Bu ettiklerini kader defterinden istesede silemez
Gururuna kapılır yaptığı kötülüye özür bile dilemez
Hayvan kadar değeri olmuyan insan sınıfına gelemez

Gün olur devran döner mazlumun yaşları sel olur
Hiç unmadık anda gaddar zalim kendini içinde bulur
Bir yerlerden günah ve hakların çığlıkları duyulur
Yarattığı haram suyunda yaktığı ateşte kendi boğulur