Karakalem
I
Adına karakalem çektiğim yüzlerin gölgesinde Muazzam bir esrara yenik düştüm Issızlığımı renklere bağışlıyordum ki Paletime bandığım parmaklarım yandı Siyah beyaz tabloda eridi simam Şimdi her şey olabildiğince kurşuni Buğulu tuvalde tenim isyan grisi Ahenklerden muafım… II Avuçlarından ne kadar masumiyet döksen de üstüme Kaldırıp başımı bakmıyorum Ne bir rüya, ne de hayale dalmayan gözlerim yeminli Körüm, görmüyorum! Öylesine uzağına savurdum ki benliğimi Avaz avaz aynı maniyi anlatma elindeki kavala Figanın yanaşmıyor işiten yanlarıma Sağırım, duymuyorum! Dilimin anahtarını denize saldım Sözün bittiği yerde noktalarım Ne çığlığı! Fısıldamıyorum bile Susuyorum! III Elimde değil; Işıltılarım çalındı, cevherim parlamıyor Zanaata amade bileklerim talan edildi İntihara mehilli, hüner icra eden parmaklarım Hürriyeti koparılan kuş, dilediği manzarada özgürce uçabilir miydi? Vasıflarım engellere takıldı Pek özümsediğim azmim yılgınlığımın önüne geçmedi İşte benden geriye kalan bu, emanet ruh misali bir tutam boşluk Kasırgalar estiren öfkem uysallaşmıyor Umudunun şahı gelse ne fayda, efsunlarım boğuldu bir kez Artık feray değil kimliğim… İade edin bağımsızlığımı Gerin verin zihnimdeki ışığı… geri verin beni! Nazlı TOLUN |
körlükten sağırlığa nihayetinde haykırış ''geri verin beni ''
,,kutluyorum.