NEFSİM
Meyil verdim dünyaya iki adet taş için
Heba oldu yıllarım güzel gün göremedim Bir lokma kuru ekmek birkaç tabak aş için Ne zaman geçti ömür bir mânâ veremedim Kantar çekmez günahım büyük ağrı dağından Bir hisse alamadım maneviyat bağından Çok uğraştım nefsimle çıkamadım ağından Güçsüz kaldı bedenim huzura eremedim Biraz fazla yüz buldu gösterdim müsamaha Bitmiyor istekleri soruyor yok mu daha Verdikçe iştahlandı kükredi kalktı şaha Dizginleri kopardı doğruya varamadım 03.01.2011 AHMET SİVRİ |
sizi ve kaleminizi kutlarım
selam ve saygılarımla