Sevdalanınca yürek; aha da tam soluna koyunca bir kez sevdayı, sevdiğini; sevdalı olduğumuzda "ben"den fazla düşündüğümüz yegane öznedir 'sen' denilen.
Ben den sonra, o dan öncedir.

Der ki 'Yürek'; Düşünüyorum! Hayatım geçiyor gözlerimin önünden.. Benim hep uzakta bildiğim belki de bakıp da göremediğimdi sevgi/sevmek/sevilmek/sevda ve sen.
Oysa sanırdım ki gözümden uçan kuş bile kaçmaz... Ahh be sevgili onca sene aynı gökyüzü altında nefes alırken nasıl birbirine çarpmamış soluklarımız ve gözlerim görmemiş gözlerinin ışığını. Bel ki karanlıkta yürürmüşüm de haberim olmamış. Her şeyim tamamdır dediğim anda belki de kendimi kandırmışım. "aşkı yaşadım, daha da tövbe aşk uzak kalsın" demişim, çok bilmişler gibi laf söylemişim hatta beylik laflar bile etmişim.

Şimdi anlıyorum ne yaşadığımı. Ne yaşamadığımı... Şimdi anlıyorum aşkı, özlemi, hasreti.. Yol beklemek neymiş, hepsini saniyesi saniyesine ben yaşıyorum kolumdaki saat, masamın üstündeki takvimle... İşte bir saat daha geçti, bir gün daha bitti deyişi ben biliyorum. Bilir misin sevgili? Hatta çocuk gibi oldum; yatcaz, kalkcaz, geçecek günler diye uykuya dalıyorum her gece.. Hayallere dalıyorum. Belki ler de yaşarken, belkiler de buluyorum seni.

Ey sen; eskiden 'ben'den sonra gelen sen...
Sen; bugünüme sebep olan sen,
Sana bu şiiri gözlerimle, yüreğimle yazdım. Sen de yüreğinle oku emi?

Aklıma geldi paylaşmak isterim izninizle, gönül sayfanızda.
Muhteşem bir Nazım Hikmet şiiri.
Ne desem, şiirin güzelliğini bozacakmışım gibi geliyor.
o yüzden;

"belki..
belki ben sana sevmeyi öğretemem.
ama sen de bana unutmayı öğretemezsin.

bu mevsim ki, yollarda zakkumların açtığı
çok yakınlarda... sabahlardan bir sabah
seni gerçekten, insanca kucaklasam sımsıkı
ve yüreğimi avuçlarına koysam.. ne dersin?

belki ben sana kavuşmayı öğretemem.
ama sen de bana, ayrılığı öğretemezsin."

Büyük beğeniyle okudum 'Şiir'inizi. Güzeldi, içtendi, yazılmış olmak için yazılmayanlardı herzamanki gibi...
Daim olsun yüreğiniz/kaleminiz Sn. Şair.

Saygımla...