Sabrımı deniyor yalnızlığım
Can boşluğuma saplanmış bir kırık hançer gibi acıtıyor
Yürek heybemde taşıdığım anıların canını
Bilmiyor ki çoktan öldü içimde uçuşan kelebekler
Ve çoktan göç etti kalbimde çırpınan kırlangıçlar
Bir ben kaldım paramparça bir ben
Birde sen içimde çan çekişmekte olan
Körkütük sarhoştum oysa
Körkütük aşktan
Lanet olsun
Aşık olmak aşkı bulmak değilmiş
Kendimi delice paralayışım ondan...

Ah yalnızlığım
Başımdan gitmeyen belam...
Neden hep seninleyim
Neden bir izmaritin dibinde
Mutsuzluğumu söndürmeye çalışmak bu yaşta
Mutluluk kaç bilinmeyenli denklem
Çözemedim ben hala
Yoruldum artık
Hayatın avuçlarından dökülen
Gözyaşlarımı toplamaktan...

Şimdi dört yanım hasret
Dört yanım duvar
Ne yana dönsem
Kalbimin kırılan aynalarına yansıyor yüzüm
Can kırıkları düşlerimi kanatıyor
Can yoksulu dünyamda
Duvarlar kör
Duvarlar dilsiz
Öylece bakıp gülüyor sanki ağlayışıma
Ve sağır kesilmiş tüm kulaklar
İçimdeki avaz avaz seste boğulduğum
Hiç mi duyulmuyor yoksa?
Gölge oyunlarında bin parçaya bölünüyor ruhum
Sol yanımın sancısıyla....
Neden hep kilitli kapılar ardında saklı
Hüznümün yüzünden çaldığım tebessümler bile
Yoruldum artık
Polyana satırlarında dolaşmaktan
Oysa zümrüd_ü anka kuşunun kanadında sakladığım
Masalımı okumaktı benim sevdam
Olmasını beklerken dillere destan...

ARZU KARADOĞAN
26,12,2010