SAPLANIYORSAN AŞKTIR!Ben aşka yaklaştığım kadar saplandım bataklığa Ellerimde alabildiğince umut Saçlarım savruk rüzgar boyunca Bir ses duyup kulak vermiş gibi kısık gözlerim Yine sönmenin hüznünü yaşar bilmem kaç hatıra Gün gelip aynı yere dönecek o emsalsiz elveda İşte bak orada yine buruk, ürpertili bir ten Boynu kırık kim bilir kaç kasırga önceden Yüzüne güneş çalmış ve yıkılmamış hatta Göğsünü gere gere ilerliyor kızgın balçıkta Ve siz geçmiş günlerin perdesinde gizli hâlâ Gizli ama aşikar yalnızca ilelebet suskun Bilirim içten içe yanıyor hem de mahzun Ateş misali, dizlerinden gömülmüş toprağa Ben mi yanacağım bu çamur alevde illa her defa |