Yavaşça oturdu dev, ırmağın kenârına
Biraz kulak kesildi, akarken şârşârına

Kamış oltayı attı, önünden akan nehre
Bir baktı ki o suda: Çok acâib bir çehre

Yüzünü avuçladı, korkarak ve merakla
Saçlarını taradı, kemikten bir tarakla

Bu defa bakamadı, kendine narsist gibi
Bilakis bakıp durdu, tam bir anarşist gibi

İnsanı değiştiren, en büyük cadı zaman
Zamanın elinde de bir taştır etten insan

Her bir geçen saniye, bir çekiç darbesidir
Mâzi, her insanın da, mahfî harabesidir

O çekiçler sessizce, iner bedene içten
Yeni yeni insanlar, yaratır sanki hiçten

Değişmeyen tek şeyse, insanın kendi adı
Herşeyi değiştirir, görünmeyen bu cadı

Hiç değişmedim diyen, kendinden bîhaberdir
Her gün ölen bedeni, kendine bir makberdir

Alnımdaki nakışlar, çilenin çiçekleri
Derin derin kazınmış, hayatın gerçekleri

Alışkanlıklar örter, mürtehil Âdemleri
Derin bir âh çekiştir, onlara mâtemleri

Hiç sevmedim nedense, resimlere bakmayı?
Onlara bakıp bakıp, bana ağıt yakmayı

O fotoğraflarda ben, son gülen bir mevtâyım
Acaba şu ruhumla, ben hangi taraftayım?

Soner Çağatay 15 Aralık 2010 / Almanya
.