SONBAHARDA HÜZÜN
SONBAHARDA Hüzün
Penceremin önünde, sararmış yeşili. Düşüyor yaprakları da, kuruyor dalı. Her yaprak, sanki bir can misali. Koptu mu dalından, bilinmez hali. Küçük bir rüzgar, alıp ta götürür beni. Kızkın güneş, batmağa yön tutmuş. İşte ufuklar, hepten kızıla bürünmüş Dağların etekleri, gölgeyle dolmuş. Üşümüş bedenim de, her yer kararmış. Ağlamak yetmez de paralar beni. Köy erkanı arar, sorar mı beni. Bir de hısım akraban, oldumu hani. Gurbette yavuklu, çekilmez gayrı. İşte hüzünlü sonbahar, sardı her yanımı. Akşam oldu. Kızıl yıldızlar, kayıyor gayrı. Uzun karanlık geceler, çekilmez gayrı. Kasım- 2010 Hacı Özbenlioğlu |
Tebriklerim ve saygılarımla.