Bu şiir altı yaşında gözleri görmeyen bir çocuğun duygularını anlatıyor. Anlatılanlar kurgudur.

Ben tam altı yaşımdayım
Arkadaşlar çeşit çeşit oyunlar oynuyorlar
Gülüyorlar, eğleniyorlar, koşuyorlar
Benim bildiğim bir tek oyun var
Körebe…

Evet, ben saklambaç ve sek sek oynayamıyorum
Çünkü saklanacak yer bulamıyorum
Sek sek oynarken de, devamlı çizgiye basıyorum
Ben bir oyunu çok güzel oynuyorum
Körebe…

Körebe oynarken ebenin gözleri kapanırmış
Benim gözlerimi kapatmaya gerek yok ki
Çünkü ben gözlerim açıkken bile görmüyorum
Ortalıkta dolanırken elim bir şeye çarpsa
Yakaladım, sobe sobe diyorum

Büyüklerim beni gördükleri zaman
Zavallı yavrucak karanlıklar içinde diyorlar
Ama ben karanlık ne bilmiyorum, aydınlığı hiç görmedim ki
Karanlık nasıl bir şey, elle tutulur mu, yenilir mi, sevilir mi?

Her şeyi çok merak ediyorum
Kendi kendime sorular soruyorum
Annem nasıl bir şey, neye benziyor?
Ben nasıl bir şeyim? Babama benzediğim söyleniyor
Ama babam neye benziyor? ...

Doktorlar umutsuz bakmıyor şu halime
Bir ameliyatla açılıverecekmiş gözlerim
Ne güzel şey annemi, babamı göreceğim
Körebe oynarken benimde gözlerimi kapatacaklar
Ama ebelikten kurtulunca gözlerim yine açılacak


Bu ne kadar güzel bir şey
Görenler bunun hiç farkında değil ki
Hatta dünyada görmeye değer hiçbir şey yok diyorlar
Onlar bir gün gözleri kapalı dolaşsalar
Görmenin ne demek olduğunu o zaman anlarlar…

Ama çok para lazımmış ameliyata
Olsun, umudumu yine kesmiyorum, bu gün olmazsa yarın…
En azından küçük bir ihtimal var
Hayalin bile nasıl olduğunu bilmiyorum ama,
O günlerin hayaliyle yaşıyorum…

Cengiz Öyke