Sensiz Yağan İlk Kar
Bugün soğuk iliklerime kadar işledi kış gelip dayanmıştı kapıma
Sensiz geçireceğim ilk kıştı ilk yalnız kalışımdı Üşüyen yüreğimle uyandım uykumdan Perdeyi aralayıp baktım dışarıya Beyazlara bürünmüştü sensiz nefes aldığım bursam Kapadım perdemi duygularımı hükümsüz kılan yüreğim gibi İlk kez bu kadar üşümüştüm sensizliğimde Titriyen ellerimle dokundum ressimlerine Sessizce açtım sensizliğin kapısını Soğuk bir kurşun gibi işliyordu tenime Unuttuğum umutlarımla senli kurduğum ümitlerimle Kafamı kaldırıp etrafa baıkıyorum gizli gizli Yağan karın sevincini yaşıyan çoçuklar gözlerimde Mutluluk beyazlar üzerinde onların ufacık kalplerinde Bense kırılan yok olan kalbimle devam ediyorum yoluma Eğiyorum başımı beyazlara bürünmüş bu şehre Hayalin iz bıraktığım caddelerde Tebessümün bir kar tanesi avuçlarımda Yokluğun akıp giden kelimelerimde Beni bırakıp gittiğin yerdeyim beni sensizliğe bıraktığın yerde Son kez sarıldığın nefesini son kez hissettiğim yerde Kalbimin durduğu zamanın bi anlamının kalmadığı yerdeyim Ben bu BURSA’nın sensiz yaşadığım her köşesindeyim Savaşamadığım kendimle kokunu son kez içime çektiğim yerdeyim Mavi_Gece……. |