üzgünüm anne
senden sakladığım yalnızlığım için
hayata tutunmamı sağlayan
bana bağışladığın cesaretimi kaybettiğim için

annem
“yalnızlığın haritasını insan kendi çizer
sen istemezsen hiçbir şeyi yapmak zorunda değilsin
seviyorsan çok belli etme
sonunda üzülen hep sen olursun
hayat vermez, istediğin şey her neyse
savaşmalı ve kazanmalısın”

çok denedim annem
güçsüz müydüm?
yoksa hep zayıf tarafımdan mı vuruldum
anlamadım
sonuç olarak yalnız ve mutsuz kaldım
varlığına inandığım ne kadar çok şey varsa
bir bir terk ettiler
sustum derdimi kimselere anlatamadım

annem
ruhumdaki yaralardan geçtim
kalbim çok acıyor
benliğim artık kimseye güvenmek istemiyor
oysaki doğa kanunlarına aykırı hiçbir şey yapmamıştım ben
“sevdiğin kadar sevilirsin”
yalanına inandım

işte bu yüzden
çok üzgünüm anne
hayata tutunmamı sağlayan
bana bağışladığın cesaretimi kaybettiğim için