Şairi acıtamazsın. Ağlamaz şair…
Onun kalbini yıkmak için,
Kalkışmalısın…
Dağlar sur olmuş kaleye,
İmkansız bir fethe.

Şair, kan yerine,
Öyle bir bedendir ki,
yüreği sarılı kelimelerle...

Sairi acımaz. Ağlamaz…
Gidene… Bitene… Sevdiğine…

Ben ağlamıştım oysa.
Anlayamadığınsa,
Ben şair değil,Kiramen Katibeyn’dim,
Sol göğüs hizanda.

Bir konuda mütevazı olamam.
Yazdıklarımı okusan acırdın…
Kalbine ok saplanmış gibi,
Bileklerini kör jiletle kesmiş gibi…
Okusaydın yanardın,
Aleve düşmüş kuru yaprak gibi.

Yazdıklarımı okusan ağlardın.
Sokak serserilerinin tecavüzüne uğramış,
Masum bir genç kız gibi…
Kanını gözyaşıyla sanmış,
Ölmek için ağlayan bir delikanlı gibi…

Acımak veya ağlamaktansa,
Ölmeyi tercih ederdin belki,
Bu şiiri okumaktansa…

Merak etme seni bağlamaz sözlerim.
Sen ne masumsun…
Ne de delikanlı….

"A.Hamit EYÜBOĞLU"