Şiirin hikayesi şöyle. Hayatının en zor anında bir kızla tanışır. Kişi onu yamaçta bir çiçeğe benzetir. Boşluktan kasıt, kişinin ruhi bunalımıdır. Kişi sevdiğini (Çİçeği) oonun içine çekmek istemiyor. Fakat onu çok seviyor. İstiyor ki bu çiçeğe (Kıza) salyangozların salyası (yani şehvetle bakan insanların dudağı ve salyası değmesin) değmesin. O yamaçta, kimsenin eli değmeden yaşasın. Bu şiiri anlamak için 50 kıtayı okumak gerekir. Şiirde teşbih var. Aslında mana çok açık. Biz şiiri yanlış tahlil ediyoruz. İlk önce şiirinn ana temasını bulmak lazım. Bana eleştiri yazan, balıklamasına dalmış.

Sümüklü böcek gittiği yere sümüğünü bulaştırır. Yazar çiçeği ondan uzak tutmak istemektedir.

Sizin gibi doğru anlayanlar olduğu için mutluyum.

Selamlar

Sayfama hoş geldiniz. Evvela şunu belirteyim, 7 ay kadar oldu şiirle iştigalim. Her bilimin ve her düşünce adamının bir dili vardır. Bizler onların kullandıkları kelimeleri anlamadan düşüncelerini anlıyamayız. Almanya'da dil felsefi ve psikolojisi okumuş biri olarak, dile çok önem veririm. Bu da şu demek değildir: Ben Türkçeyi en iyi kullanıyorum. Bir millet nasıl geçmişiyle bütünse, bir insan da geçmişiyle bütün olmalıdır. Bunu sağlamanın birinci şartı dildir. Dil olmadığı sürece geçmişe gidemezsiniz. Ben şiirlerimi tribünlere yazmıyorum; yazmam da. Hatta bu sayfada çok az şiir okurum. Ben yazar giderim.
Okuyucumunun benim kavramlarımı ve bunlara yüklediğim manaları anlaması için onların manalarını ve telmihlerini yazıyorum. Size şu demek zorundayım, bilgi ve dil hususunda acımamam kimseye. Dili mahdutun, fikri de mahduttur.O kelimeleri öğrensek ne kaybederiz? İngilizce öğrenmek için ülkemizi terkediyoruz. Almanya’da yaşayan biri olarak, Batının gelişme nedenlerini çok iyi biliyorum; zira burada master yaptım. İstanbul’daki Süleymaniye Kütüphanesini belki biliyorsunuz. Batı’nın teknik ve felsefik tekamülünü sağlayan binlerce kitap, o kütüphanelerden Batı ülkelerine tercüme edildi. Bu tercümeler Batı’nın reform ve rönesansının başlamasına neden oldu. Fakat bizler, gözümüzün önündeki bu eserlere sırt çevirip, Batı’nın kendi dil ve kitaplarımızdan geliştirdikleri ve tercüme ettikleri kitapları onlardan tercüme ettik. Hatta Türk bilim adamlarının eserlerini de Fransızca’dan tercüme ettik. Sen bırakırsan bu dili ve bu dil ile oluşmuş felsefik veya tarihî bilgileri, böyle yabancılardan pahalıya alırsın.
Okumak için buralarda benim gibi çile çekersin. Halbuki bu kitaplar senin ülkende ve gözlerinin önündeydi. Fakat dine ve dile olan kin ve düşmanlık sebebiyle bunları terkettik. Henry Corbin, Suhreverdi’nin felsefesini araştırmak için İstanbul’da beş yıl kaldı. Kütüphanemiz de meçhul kalan Suhreverdi’yi dünyaya tanıtan da odur. Bunu biz yapmalıydık. Ama hakaret de olsa, aptal bir toplum olduk. Bunun içinde bir zamanlar ben de vardım. Ama şimdi yokum. Olmamak için 20 yıl ve günde 12 saat ilimle ve dil ile iştigalim oldu. Doğu’yu da iyi bilirin Batı’yı da.

Ben bir insan olarak maziye de gidebilmeliyim istikbale de. Bunun tek yolu mazinin dilini bilmektir. Bu yüzden isterse beni hiç kimse okumasın ya da yorum yapmasın, umrumda değil. Kimseyi de sayfama çağırmam. Şiirimde kalite, fikir ve duygu varsa zaten okunur. İnsanlar okuyacak diye de dilimden taviz vermem. Dil benim nasumdur. Bunu elimden geldiği kadar korurum; kirletene farklı uslublarla cevabımı veriririm. Ben bir medeniyetin çocuğum; medeniyetim üç dil konuşurdu edebiyatta. Ben de öyleyim.

Derste Prof Reichmut’a Şey Galibin eserini okurken bir soru sormuştum: ,,Sayın Reichmut, Dil İnkilabı hakkında ne düşünüyorsunuz’’.
,,Bir millet geçimişini ve kültürünü çöpe attı. Bilgi birikimini çöpe attı’’.

Ben de bu çöplükten o güzel şeyleri çıkarmaya çalışan biriyim. Meşhur olmak gibi bir derdim de yok. Zaten bu sayfa da Durak Yiğit beyin hatırını kıramadığım için kalıyorum. Zira bu sayfada ne ciddi bir konu ne ciddi bir edebiyat var. Bundan normal insanları, yani derdini paylaşmak için yazan insanları hariç tutuyorum.
Şiirlerimin kendim açısından bir okunuş tarzı var. Ben kelimeleri zar atar gibi kağıda atmam. Kafiye olsun diye de kendimi zorlamam.
Ben ancak duygularımı kendi kelime dağarcığımla anlatırım. Çünkü bende en az 20 bine yakın kelime var. Abartmıyorum. Ben kelimelerle dans ederim. Kelimelerimi özenle seçerim. İç ahenge çok değer veririm. Ve ben üç dilde yazarım. Zira benim ana dilim üçtür: Arapça, Farsça ve Türkçe. Şiir diline Farsça ve Arapça daha uyugun bir dildir. Beş dil bilen biri olarak, bunu ratahatlıkla söylüyorum.
Bazı mısraları, hatta bazı mısranın yarısını tekrar ederim. Bunu vugu veya halet-i ruhuyeme göre yaparım.

,, Osmanlı rahatsız ediyordu Mustafa Kemal’i. Silinmesi gereken bir vesikaydı tarih.... Harf inkilabı altı yüz yılı rafa kaldırdı. Ve tarihsiz bir memleket ibda etti. Kuzey komşumunuzun işine geliyordu bu. Tarihinden kopan bir ülke her maceraya sürüklenebilir...Mustafa Kemal’in etrafında şahsiyeti henüz billurlaşmayan seyyal ve idare-i maslahatçı bir avuç okur yazar. Mustafa Kemal musikiyi değiştirmeye kalktı, yapamadı. (301)
Ağaç kökü ile yaşar. İnsan da öyle. Mazi gövdemiz. Maziden koptuk, istikbale bağlanamadık. (298)

Türk şâirinin, örnek olarak aldığı ve gerçekten de çok eski, çok köklü bir kültürü olan Farsçadan mefhum alırken kelime almaması, kendini bilerek, isteyerek sefalete mahkum etmesi idi....
Mesela yeni harflerden önce, ilk mektep tahsili yapan bir İstanbullu Refik Halit’i, Reşat Nuri’yi, Halide Edip’i rahat okuyabiliyordu.
( Eminim edebiyat faküğltesi mezunu Cumhuriyet döneminde yazılmış romanları anlıyamıyor; bu yüzden hep sadeleştirdik)

....Halkın seviyesine ineceğiz diye, dilimizi papağanınkine benzetmek, halklaşmak değil, eşekleşmektir (72)... Fransızca’da aslı Fransızca olan kelimelerin sayısı yüz elliyi geçmez. Aynı dilde Arapça, Farsça hatta Türkçe menşeli kelimeler çok daha fazla sayıdadır. (72)’’
Batı dilini en fazla etkileyen Farsça’dır. Ve o diller de Farsça kökenki kelimeler var. Onlar bundan şikayetçi değil, fakat biz komşumuzun dilinden şikayetçiyiz. Onlarla daha fazla alış veriy yapıyoruz. Biz çok akıllıyız, Avrupa aptal değil mi?

Ciddi olarak bir edebiyatçı veya şair olmak isteyen kişiler dil bilmelidir. Eğer buna emek vermeden yapmak istiyorlarsa, lütfen kalemi kırıp gitsinler. Dediğim gibi dertleşmek için yazanlara sözüm yok. Onlar yazsın en azından kendilerini geliştirirler. Onları takdir ediyorum.

Dil meselesinde taviz vermem. Boyun eğmem. Çünkü ben dilin kıymetini bildiğim için inatçıyım; muarızlar ideolojik baktıkları için, dil bilmedikleri için bana hücüm ediyorlar. Aslında yanlış yapıyorlar. Yenileceğim bir meydana çıkmam.

Her filozofun bir kelime dünyası vardır. Onların kullandıkları kelimeleri anlamadan, onları anlamak zor. Bu yüzden benim kelimelerim, düşüncelerimin şifresidir. Bir şey almak isteyen gelsin buyursun. Ama sataşmak için gelmesinler. Bana başka şeyler sorsunlar. Almanya’yı sorsunlar. Almanlar kitap okyur mu bunu sorsunlar?
Luzumsuz sorulardan bıktım. Kusura kalmayın. Biraz sert oldu ama, iyi oldu. Bilgilerimi tazeledim.
Dil benim davamdır, namusumdur. Tenkidiniz beni tatmin etmedi.
Saygılar.

Not: Alıntılar Cemil Meriç’in Jurnal 1’den alınmıştır.

Sayfama hoş geldiniz. Evvela şunu belirteyim, 7 ay kadar oldu şiirle iştigalim. Her bilimin ve her düşünce adamının bir dili vardır. Bizler onların kullandıkları kelimeleri anlamadan düşüncelerini anlıyamayız. Almanya'da dil felsefi ve psikolojisi okumuş biri olarak, dile çok önem veririm. Bu da şu demek değildir: Ben Türkçeyi en iyi kullanıyorum. Bir millet nasıl geçmişiyle bütünse, bir insan da geçmişiyle bütün olmalıdır. Bunu sağlamanın birinci şartı dildir. Dil olmadığı sürece geçmişe gidemezsiniz. Ben şiirlerimi tribünlere yazmıyorum; yazmam da. Hatta bu sayfada çok az şiir okurum. Ben yazar giderim.
Okuyucumunun benim kavramlarımı ve bunlara yüklediğim manaları anlaması için onların manalarını ve telmihlerini yazıyorum. Size şu demek zorundayım, bilgi ve dil hususunda acımamam kimseye. Dili mahdutun, fikri de mahduttur.O kelimeleri öğrensek ne kaybederiz? İngilizce öğrenmek için ülkemizi terkediyoruz. Almanya’da yaşayan biri olarak, Batının gelişme nedenlerini çok iyi biliyorum; zira burada master yaptım. İstanbul’daki Süleymaniye Kütüphanesini belki biliyorsunuz. Batı’nın teknik ve felsefik tekamülünü sağlayan binlerce kitap, o kütüphanelerden Batı ülkelerine tercüme edildi. Bu tercümeler Batı’nın reform ve rönesansının başlamasına neden oldu. Fakat bizler, gözümüzün önündeki bu eserlere sırt çevirip, Batı’nın kendi dil ve kitaplarımızdan geliştirdikleri ve tercüme ettikleri kitapları onlardan tercüme ettik. Hatta Türk bilim adamlarının eserlerini de Fransızca’dan tercüme ettik. Sen bırakırsan bu dili ve bu dil ile oluşmuş felsefik veya tarihî bilgileri, böyle yabancılardan pahalıya alırsın.
Okumak için buralarda benim gibi çile çekersin. Halbuki bu kitaplar senin ülkende ve gözlerinin önündeydi. Fakat dine ve dile olan kin ve düşmanlık sebebiyle bunları terkettik. Henry Corbin, Suhreverdi’nin felsefesini araştırmak için İstanbul’da beş yıl kaldı. Kütüphanemiz de meçhul kalan Suhreverdi’yi dünyaya tanıtan da odur. Bunu biz yapmalıydık. Ama hakaret de olsa, aptal bir toplum olduk. Bunun içinde bir zamanlar ben de vardım. Ama şimdi yokum. Olmamak için 20 yıl ve günde 12 saat ilimle ve dil ile iştigalim oldu. Doğu’yu da iyi bilirin Batı’yı da.

Ben bir insan olarak maziye de gidebilmeliyim istikbale de. Bunun tek yolu mazinin dilini bilmektir. Bu yüzden isterse beni hiç kimse okumasın ya da yorum yapmasın, umrumda değil. Kimseyi de sayfama çağırmam. Şiirimde kalite, fikir ve duygu varsa zaten okunur. İnsanlar okuyacak diye de dilimden taviz vermem. Dil benim nasumdur. Bunu elimden geldiği kadar korurum; kirletene farklı uslublarla cevabımı veriririm. Ben bir medeniyetin çocuğum; medeniyetim üç dil konuşurdu edebiyatta. Ben de öyleyim.

Derste Prof Reichmut’a Şey Galibin eserini okurken bir soru sormuştum: ,,Sayın Reichmut, Dil İnkilabı hakkında ne düşünüyorsunuz’’.
,,Bir millet geçimişini ve kültürünü çöpe attı. Bilgi birikimini çöpe attı’’.

Ben de bu çöplükten o güzel şeyleri çıkarmaya çalışan biriyim. Meşhur olmak gibi bir derdim de yok. Zaten bu sayfa da Durak Yiğit beyin hatırını kıramadığım için kalıyorum. Zira bu sayfada ne ciddi bir konu ne ciddi bir edebiyat var. Bundan normal insanları, yani derdini paylaşmak için yazan insanları hariç tutuyorum.
Şiirlerimin kendim açısından bir okunuş tarzı var. Ben kelimeleri zar atar gibi kağıda atmam. Kafiye olsun diye de kendimi zorlamam.
Ben ancak duygularımı kendi kelime dağarcığımla anlatırım. Çünkü bende en az 20 bine yakın kelime var. Abartmıyorum. Ben kelimelerle dans ederim. Kelimelerimi özenle seçerim. İç ahenge çok değer veririm. Ve ben üç dilde yazarım. Zira benim ana dilim üçtür: Arapça, Farsça ve Türkçe. Şiir diline Farsça ve Arapça daha uyugun bir dildir. Beş dil bilen biri olarak, bunu ratahatlıkla söylüyorum.
Bazı mısraları, hatta bazı mısranın yarısını tekrar ederim. Bunu vugu veya halet-i ruhuyeme göre yaparım.

,, Osmanlı rahatsız ediyordu Mustafa Kemal’i. Silinmesi gereken bir vesikaydı tarih.... Harf inkilabı altı yüz yılı rafa kaldırdı. Ve tarihsiz bir memleket ibda etti. Kuzey komşumunuzun işine geliyordu bu. Tarihinden kopan bir ülke her maceraya sürüklenebilir...Mustafa Kemal’in etrafında şahsiyeti henüz billurlaşmayan seyyal ve idare-i maslahatçı bir avuç okur yazar. Mustafa Kemal musikiyi değiştirmeye kalktı, yapamadı. (301)
Ağaç kökü ile yaşar. İnsan da öyle. Mazi gövdemiz. Maziden koptuk, istikbale bağlanamadık. (298)

Türk şâirinin, örnek olarak aldığı ve gerçekten de çok eski, çok köklü bir kültürü olan Farsçadan mefhum alırken kelime almaması, kendini bilerek, isteyerek sefalete mahkum etmesi idi....
Mesela yeni harflerden önce, ilk mektep tahsili yapan bir İstanbullu Refik Halit’i, Reşat Nuri’yi, Halide Edip’i rahat okuyabiliyordu.
( Eminim edebiyat faküğltesi mezunu Cumhuriyet döneminde yazılmış romanları anlıyamıyor; bu yüzden hep sadeleştirdik)

....Halkın seviyesine ineceğiz diye, dilimizi papağanınkine benzetmek, halklaşmak değil, eşekleşmektir (72)... Fransızca’da aslı Fransızca olan kelimelerin sayısı yüz elliyi geçmez. Aynı dilde Arapça, Farsça hatta Türkçe menşeli kelimeler çok daha fazla sayıdadır. (72)’’
Batı dilini en fazla etkileyen Farsça’dır. Ve o diller de Farsça kökenki kelimeler var. Onlar bundan şikayetçi değil, fakat biz komşumuzun dilinden şikayetçiyiz. Onlarla daha fazla alış veriy yapıyoruz. Biz çok akıllıyız, Avrupa aptal değil mi?

Ciddi olarak bir edebiyatçı veya şair olmak isteyen kişiler dil bilmelidir. Eğer buna emek vermeden yapmak istiyorlarsa, lütfen kalemi kırıp gitsinler. Dediğim gibi dertleşmek için yazanlara sözüm yok. Onlar yazsın en azından kendilerini geliştirirler. Onları takdir ediyorum.

Dil meselesinde taviz vermem. Boyun eğmem. Çünkü ben dilin kıymetini bildiğim için inatçıyım; muarızlar ideolojik baktıkları için, dil bilmedikleri için bana hücüm ediyorlar. Aslında yanlış yapıyorlar. Yenileceğim bir meydana çıkmam.

Her filozofun bir kelime dünyası vardır. Onların kullandıkları kelimeleri anlamadan, onları anlamak zor. Bu yüzden benim kelimelerim, düşüncelerimin şifresidir. Bir şey almak isteyen gelsin buyursun. Ama sataşmak için gelmesinler. Bana başka şeyler sorsunlar. Almanya’yı sorsunlar. Almanlar kitap okyur mu bunu sorsunlar?
Luzumsuz sorulardan bıktım. Kusura kalmayın. Biraz sert oldu ama, iyi oldu. Bilgilerimi tazeledim.
Dil benim davamdır, namusumdur. Tenkidiniz beni tatmin etmedi.
Saygılar.

Not: Alıntılar Cemil Meriç’in Jurnal 1’den alınmıştır.