SENLE ÖĞRENDİM ÇARESİZLİĞİ
Senle öğrendim çaresizliği,ağlamayı,beklemeyi,
Yerine göre gülmeyi. Hani sen hep derdin ya üzülme, Üzülmek değil de seni üzmekti üzüldüğüm Feryat ettim duy sesimi yarab dedim Ne duyan nede soran oldu… İnce bir dertmiş aşk dedikleri, Ve ben derdin en güzelini çektim, Seninle. Sen nerdesin,nerdesin? Haykırsam gelir misin? Duyar mısın? Yok bu böyle olmaz,olamaz ben sensiz yaşamak istemiyorum.. Hem yaşayamam da zaten çünkü hep derdim ya; Sen benim sol yanimsin diye kalbim olmadan nasıl yaşarım ? Şimdi söyle… Ölmek istiyorum,ölmek çaremi sence? Yoksa en büyük çaresizlik mi? Boğuluyorum işte böyle çoğu zaman, O güzel gözlerini düşünüp, Hasretinle yanıyorum. Biliyorum her ne kadar yazsam da artık beyhude, Sen olmadıkça kollarımda, Hayat hep hüzünlü ve kederde. İşte bundandır canım, Ne kadar sevsem de seni, Bir daha böylesi yanmamak adına, Sana ‘Hoşça kal’ diyorum. |
Baştan/sona değiştirilmiş.. Nesir'den 'Şiir' haline dönüştürülmüş.. Bazı cümleler yok edilmiş.
Naçizane sözlerimin; kaile alınıp, anlayış göstermeniz ve yapılan değişiklik tarafımı onurlandırdı. Çok teşekkür ederim.
Daim olsun yüreğiniz/kaleminiz..
Saygımla.