Hayallerine bilenirken,
Mavi düşlere korunaklı farklı bahçenin
memnu kilidiydin kalbimde.

Yokluğumu cansiparane gizleyip
cilvenaz ateşlerin yüzkızartıcılığına sunarken yüzümü
ihbar edilmişti rol kesmem.
Çala kalem yazdığım o nemrut oyun var ya
sahneye koyamadığım,
Bir bakışa tutuldu.
Yıkıldı
sana attığım suflelerle dekorlu perdem.

sarı saçlarımdı
sicilimin kalabalıklığında beni ele veren.
denetime kontrollü gecenin
kapısından sızan umudumun ayağı da
tek vuruşla kırıldı.

Mümkün mü
el yordamıyla kapatmak bu utancı ?

Kalmadı artık hafifletici nedenim.
Takılırken boynuma yazgım,
Yüreğimin kısrağıyla arşınladığım hayatımın
örtüldü bir bir panjurları.

Donmuştu
yarım kalan sevinçlerimle hayalim.
Aklımın gardiyanlığına soyunsam da
Bir firariliğe teslim oldu
ağır aksak bedenim.
Sana haczedilen damarlarıyla uçamayan ruhum
örtüşürken yarım spotluk ölüme
bir ışık yansıdı gözüme.
Sendin.

Devrik dualarla beni dilerken,
şükür süzülüyordu yitik gülüşlerinden.
Biterken varlığıma verilen mühlet
çilehane tadındaki özlemini yaşamak için
Buluştuk.

Sen hiç olmadığın kadar beyaz,
Bense,
senin aklığına yanan
ıslak topraktım yan mezardaki.

Göster fersiz ruhunu rahat hesap vereyim.
Uzat tensiz elini, ben vuslata ereyim.

Sahi, kaç duada öldüm ben.

Zekeriya DUMAN