galata köprüsünün altında
rakının balığı
rakikliğimin beni boğduğu
rastgele bir yerdeyim
ben mi daha çok kanıyorum
yoksa koltuk mu anlayamadığım

denize bakıyorum
balıkçı misinaları
tekneler
yakamozlar
hepsi sallanıyor gözümün önünde
yarışa tutuşuyoruz
onlar mı ben mi yüreğim mi
rastgele

at başı farkla geçiyorum yüreğimi
onlardan daha büyük bir sarsıntıda olduğuma inanamıyorlar
misinalar balıklarla doluyor
alabora oluyor tekneler
yakamozlar alev fışkırıyor
yine de geçemiyorlar benliğimin arbedesini

henüz istemeden garson
ben çıkartıyorum içimin hesabını
çokluğu kadar hiçleşiyor
piçliğince korkunçlaşıyor

insanım ya
üstüne üstlük kadınım ya
biter mi hesap
ya da olabilir mi kadının hesabı

yorgunum İstanbul

yok olamayacak kadar yorgunum
var olamayacak kadar...

yuvarlaklığımca keskin düşüncelerim
kesifliğimce yumuşak yüreğim

yalnızım İstanbul

çokluğumca yalnızım
yalınlığımca yoğunum oysa

değmeden yaşayamaz mıyım İstanbul
dokunmadan insan olamaz mıyım
sınırlarımın sırdaşlığından sıyrılamaz mıyım
sıkıntılarım kadar sığlaşamaz mıyım

bilerek ve isteyerek küfredemez miyim İstanbul

Halil Cibran’ı özlerken
halimin cibilliyetsizliğiyle dalga geçemez miyim

oyunbozanım ben
oyna/ya/mıyorum diyemez miyim

yorgunluğumca yoksunum
yoksulluğumca yolsuzum oysa

bozgunum İstanbul

güzelliğimce çirkinleşemez miyim
çirkefliğimce kirlenemez miyim

kim koydu kuralları İstanbul
kim

bulsam sahibini
ana avrat ters gidemez miyim...










onüçmartikibinon