Şiir İki kardeşin öğrencilik hayatından bi kesit ( ev ortamı , evlerinin hikayesi

Yaz sezonunun sonu , okulların açılışı
Nefsimi zorluyor günlerin zamansız akışı
Mahcup hale düşürüyor insanların dıştan bakışı
Zonklatıyor beynimi bu cevapsız soruların tırmanışı

Bir yanda ev derdi öbür yanda okul
Alnımıza yazılmış bağrı yanık yoksul
Pantolon Rus üzerinde ise yırtık çul
Rüzgar önüne katmış.. Emri ise .. Savrul

Derken bir gecekondu bulduk
En güzel ev diye buraya kurulduk
Geceleri bir döşeğe İsa ile yumulduk
Çatırtı sesini ninni sanarak

Günler su gibi akıyor biz ise perişan
Ölümle burun burunayız her an
Emir Allah’tan ama tedbir almadık baştan
Şükrettik halimize bizden kötülere baktığımız zaman

Soğuğa direncimiz kalmıyor yeniliyoruz
Sıcağı hayal ederek geceyi gündüze katıyoruz
Yürekte ki ağıdı kalemle satıra döküyoruz
Kuru bir ekmeği üç vakit yediğimiz zaman

Tavan taban arası üç metre ısıtmak mümkün değil
Duvarlarda baştan başa yarıklar, soğuğa delil
Yaşamı bıraktık bir tarafa , çekiyoruz zelil
Sıcak yemeğe hasret kaldığımız zaman

Boynumuz bükük, diller ağıt okuyor
Ağzımızdan acılar matemler kokuyor
Evin her köşesi ölüme imza atıyor
Sabahı kuşlardan önce ettiğimiz zaman

Bir demlik çayı iki gün içeriz
Keser yarmaz peynire her gün talimiz
Dertlerin bir gün bitmesini dileriz
Gözyaşlarımızla vücudumuzu ıslattığımız zaman

Cepte para yok ev ise bomboş
Sigara içe içe oluyoruz sarhoş
Dışa yine görünürüz safa, hoş
Cam yerine karton taktığımız zaman

Bahar geldi yine donumuz açılmadı
Zaten gülmek denilen şey bizde kalmadı
Bedenimiz soğuktan sakatlandı
Baharı yağmur damlalarıyla ettiğimiz zaman

Baharla birlikte gevşemeye başladık
İnsanlar tarafından hep aşağılandık
Bir sene içinde epeyce yaşlandık
Evde kuru bir yer kalmadığı zaman

Damlalar böler rüyamızı mahvı perişanız
Evin bir tarafı çökmüş hala biz yataktayız
Yaşam sürüyor ama biz bataktayız
Kabuslu rüyaları hayra yorduğumuz zaman

İşte hayat anlatmakla bitmez
Kimse halimizden hiç bir şey bilmez
Gözyaşımız hiç mi hiç dinmez
Bir gün felek bize de güler dediğimiz zaman

Musa yazmakla dökemez içini
Konuşamaz haldeyim kesmişler dilimi
Her zaman çalarlar dert zili mi
Sabret bu da geçer dediğimiz zaman

Ulan kalem yeter yazdın
Fermanın la mezarımı kazdın
Bir zamanlar benim için sazdın
Yazmaya hasret kaldığım zaman




Musa Kerim Karakaş