ANA..
Şu yalnızlığın pençesinde kıvranırken
Dudağımda bir hece ana der gibi Rampalara vuran yüreğim Sanki sesini duyar gibi Kucağından atıldım gurbet ile Bülbül olup konamadım bir güle Kaptırdım Kendimi acı bir yele Şefkat rüzgarına haretim ana Dal olur yaprak olurdun üzerime Sevgi olur akardın bedenime Adını ilmik ilmik yüreğime Yazan dillerini özledim ana Bir köşede yığılıp kalmışım Bir gonca olmadan sasarıp solmuşum Hasretinle dolup dolup taşmışım Meltem gibi rüzgarına hasretim ana Biliyorsun ana ben hiç gülmedim Senden başka dost görmedim Ana dedim başka birşey demedim O Gülen gözlerini özledim ana Yollar karanlığa götürür oldu Bu yaşta saçlarıma aklar doldu Ellerim duayla yakarışla doldu Dualarını özledim ana Musa Kerim Karakaş (kMk) |
ama kopyalar gibi yaparak okudum şiiri...
üst üstte iki anne şiiri yarama tuz biber oldu...
10 gün önce kaybettim annem gibi yanımdan hiç ayrılmayan babaannemi...
sayfalarca yazıyorum yine de ne dindirebiliyorum ne de anlatabiliyorum özlemimi...
duygularınıza tercüman olan ellerinize sağlık...
"Sorarım sana Sultan”ım
Bu denli sıcakken
Bu denli gerçek
Yalanların acı haykırışını
Hatırlatmak görevin miydi? "