sen gidince boşaldı sanki bu şehir,
yollarda kimseyi göremiyorum artık...
kaldırımlar sessiz,
ışıklar sönük!
gecenin yüzü hep bana dönük,
uykularım boğuk,
gülüşlerim aciz,yıpranmış
ve bir kaç hatıra gereksiz...
eskiden kalma alışkanlıklar işte yürüyorum amaçsız
ve sen her adımımda ayak izlerimdesin,
buraların tadı yok sen gidince;
istiklal boş,
ortaköy yorgun...
sen gidince o kadıköy sahilleri daha bi soğuk sanki,
üşür oldum esen en ufak yelde,
şimdi gel de;
uyu bu gece...


sen gidince hafif sarardı gökyüzü sanki;
hasta olmuş bulutlar,
benim gibi adını sayklar dururlar her gün!
yağmurlar yaşlanmış sanki
ağır ağır arşınlıyorlar istanbul’u...
sen gidince bu şehir gibi bende kaybettim ismimi,
şimdi kim ne söylese
üzerime alınıyorum!
döneceksin diye bekliyorum saatlerce,günlerce...
yağmur biriktiriyorum ellerimde,
yıldızların ışıklarından oyunlar yapıyorum kendime,
ya arabaları sayıyorum ya kaldırım taşlarını.


sen gidince;
kanatsız kuşlar gibiyim,
gidemiyorum bu boş şehirden...