Son tren (1)
Senden ayrı gecelerin,
titrek nöbetleriyle boğuşuyorum günlerdir Ve senin bundan haberin var mı,bilmiyorum... Yıldızları sayıp, Bulutları birşeylere benzetmeye çalıştığımızdan beri Çok sular aktı nice derelerin altından Ama biz hala o çocukluktan kurtulamadık! Kimbilir belki çocuk olmaktı bizi böylesine bağlayan Yada çocukluktu bu yaptıklarımız... Gün batımını seyredip, Şarkılar söylememizin üzerinden çok gün batımı geçti; Çok şafak öldürdü bu beden sensiz Ve şimdi günler karıştı yüreğimin takviminde! Ne hayallerimiz vardı hatırladın mı? Bir kızımız bir oğlumuz olacaktı, Adı bile hazırdı! Adını koyamadan onların, Ayrılık kondu yanaklarına... Tebessümüne sığınıp gökyüzünün İsyanım haykırdım bulutlara! Ama gitmişti artık son tren, Arda kalan bir tek resimlerdi Ve el sallamaktan öyle uzaktılar ki... Şiirler mektuplar yazıp yolladığım günler anılarda kaldı şimdi, Hepsi aklımın bir köşesinde; Köşe kapmaca oynuyorlar Ve sen seyrediyorsun! Seyrediyorsun son treni... |
Ve el sallamaktan öyle uzaktılar ki...
çok güzel hikayesi olan bir şiir. ne deli gibi acıtıyor nede acları ıskalıyor tam dozunda...
tebriklerimle...