Ama öldüm ben anneBir akarsu görmemişken yittim akarında Karnında boğulmuştum Ben öleli bin yıl oldu biliyorum. Okşama saçımın sarısını. Bakıp da yüzüme deme bana “gözlerin baban gibi” Kirpiklerimi yolmuşlardı güneşte Sonrası; “bir varmış, bir yokmuş” Masal yani… Doğduğum şehir yıkılmış ben dünyaya gelirken Gelişim alemet değil, kıyametmiş Gazeteler yazmış bunu, ajanslarda anons etmişler geldi haberini ve aynı saat gidişimi. Sonrası; deprem, haber yani… Sen gül olmadan ben bülbüldüm, vız gelir bana dikenler. Yanarken yakmam, yıkılırken yıkmam, usulcadır gidişlerim. Sonrası; ölüm, toprak yani… Çiğ bir yalnızlık, umutsuz bir bekleyiş, boz renkli bir kısrakken tükeniş yürek iki bin parça. Yarısı çocuk Akla zarar yazmalar Sonrası; Kelimeler, şiir yani… Sezer KIlıç Nişancı |