Gözümün nuru sebebim, sevgili ilkokul öğretmenim NEBAHAT TALU Hanımefendinin nezdinde tüm değerli öğretmenlerimizin bu güzel gününü kutluyorum...

Bu manzum anlatımı dokuz yıl önce yazmıştım...bir kaç mısrada teknik hatalar yapmışım meğer))) yeniden düzenledim...
53 yıl önce başlayan sevgim saygım hiç eksilmedi öğretmenime...
Elini öpmeye gittiğimde hala o minik öğrencisi olurum...saygıyla karışık bir çekingenlik...
Allah onu hayatımdan eksik etmesin...benim ömrümü ona versin...
Laf olsun diye değil, benim için annemle müsavi idi...Annem gitti...O şükür ki hayatta...
ben çok şanslıyım...
__________________


NEBAHAT ÖĞRETMENİM...(NEBAHAT TALU)

hiç unutmam,
ilk okula başlayacağım yıldı.
1957 nin Eylül ayı....
bayram sabahlarını bekler gibi beklediğim
o sevgili haber geldi.
“kayıtlar başladı !”
gerekli evrak çoktan hazırdı.

uçar gibi çıktık annemle
Emirgân ilk okuluna çıkan merdivenlerin basamaklarını merdivenleri...
“Müdiranım” ın odasına girdiğimizde,ölecektim sanki.
bilmem korkudan mı, heyecandan mı

nurlarda yatsın,
Mükrime Hanım; baş öğretmenimiz,
(orta yaşın üstünde, kısa boylu, topluca,
kır saçlı,yuvarlak gözlüklü ve oldukça asabi tavırlı)
tüm çocukları tir, tir titreten "müdiranım"ı
heybetli ve üstü kalabalık masasının ardında,
olanca ciddiyeti ve resmiyeti içinde gördüğüm zaman
uçacak sandım aklımı

hiç hatırlamıyorum,
annemin ona, onun anneme ne anlattığını
masaya bıraktığımız kağıtların arasından,
nüfus cüzdanımı aldı
ilk sayfasını inceleyip,
kalın miyop camların arkasından,
yeşil-mavi kocaman görünen gözleriyle yüzüme baktı
Ve buyurgan edasıyla “yaklaş” dedi.
“ismin ne bakiim ?”
amanın, benim ismim neydi ?
tepemde, annemin gözlerini hissediyorum,
sabırsız ve yakıcı
son nefesimi verir gibi “Ceyda” diyebildim,
sesim sanki sinek vızıltısı.
“duymadım” diye gürledi müdiranım.
aynı anda duydum,
annemin gizlice çimdiklediği kolumun acısını.
esasında çıngıraklı bir feryat koparmam lazımdı
onun yerine, ikinci kez tekrarladım adımı,
Müdiranım “aferin” dedi ve başını salladı.

sonra , altı buçuk yıllık ömrümde gördüğüm
en büyük defteri açtı,
tuhaf tüylü bir kalemi mürekkep hokkasına
batıra çıkara
benimle ilgili tüm bilgileri tek tek yazdı

nüfus cüzdanımı tekrar anneme uzatırken ayağa kalktı,
gözümün içine bakarak,
“hadi göreyim seni, hayırlı olsun” dedi
yanıma geldi, hafifçe saçımı okşadı
ve ekledi;
“sınıfın 1-A, sabahçısın,
öğretmenin NEBAHAT TALU ....

annemin yüzü geniş bir gülümseyişle aydınlandı.
“yaşasın ! “ diye bağırmamak için zor tuttum kendimi.
harikaydı bu,
muhteşemdi,
inanılmazdı...

çünkü,
Nebahat Öğretmen,
(hakları,bilgileri,iyilikleri ödenmez ama)
diğer öğretmenlerden çok farklıydı.

zira O
çok özel bir hanımdı.
harika bir ses tonu,
müthiş güzel bir İstanbul Türkçe’si,
hem vakur, hem mütevazı edası,
güzel, makyajsız yüzünün aydınlığı,
yaşamındaki en kıymetlisi anneciği ile paylaştığı evinde,
hüzünlü özel yalnızlığı içinde,
ayrıcalıklı ve ulaşılmazdı...

tüm Emirgânlı’larca bilinirdi ki,
O’nun talebesi olanlar ve O’nun mezun ettikleri
her açıdan diğerlerinden şanslıydı...

ben böyle sevinçten bulutlarda dolaşırken,
henüz altı yı doldurup ta, yedi yaşıma
basmamış olduğumun farkına varıldı
kaydımın silindiği haberi ulaştı.
hiç unutmam,
dünya başıma yıkıldı da,
gözümün yaşı yerleri yıkadı
ağlamaktan, göz yerine iki baloncukla dolaşırken,
bizimkiler Sarıyer Adliyesinde mahkeme kararıyla yaşımı büyütüp
hem Nebahat Öğretmene,
hem yedinci yaşıma kavuşmamı sağlamışlardı.....

Şimdi,
bana beş kısa gün gibi gelen,
beş uzun yılda yaşananlar,
tüm hayatımın altına imza attı
ve Nebahat Öğretmenimle geçen o beş yılın birikimi
beni çepçevre donattı...

1961 den bu yana,
her “Öğretmenler Günü’nde”
arayıp,sordum hatrınızı
halâ o yıllardaki gibi bakımlı,
pırıl, pırıl ve güzelsiniz sevgili öğretmenim

hatırlıyorum da,
bazen nasıl da taşırırdık sabrınızı
ve siz o muhteşem otoritenizle,
hiç yükseltmeden sesinizin tınısını,
nasıl toplatırdınız başlarımıza küçük akıllarımızı.
sizden azar işitirim diye ödüm kopardı.

o günlerden bu günlere halâ,
-Atatürk’çü bir öğretmen ve aydın bir Türk kadını nasıl olmalı?—
sorusunun,
bence, -Nebahat öğretmen – dir cevabı.

öğrettiğiniz onca bilginin yanı sıra,
bu gün geride bırakmışken ömrümün elli yılını,
inanın ki gerçektir bu eski öğrencinizin itirafları...

otururken halâ dik tutabiliyorsam sırtımı,
ve halâ içeri çekebiliyorsam yürürken karnımı,
o güzel Türkçe’mizi sizden öğrendiğimce konuşup yazabiliyorsam
anlatabiliyorsam şiirle güfteyle şarkıyla meramımı
ve takdirle anılıyorsam bundan dolayı,
(annemin ikazlarında bir kulağımdan girip, öbüründen çıkan)
öğrettiğiniz tüm “adab-ı muaşeret”kurallarını
ve sizi gözlemleyerek öğrendiğim “insan”olma sanatını,
bana verdiklerinizle uyguladığımı
önce Allah biliyor, sonra ben
ödeyebilmem imkansız hakkınızı.

başka ne diyebilirim ki Nebahat Öğretmenim,
iki cihanda aziz olun dilerim
sizinle olsun Allahın rızası

kusurum olduysa affedin,
ve bana helal edin hakkınızı

Ceyda Görk
Emirgan İlk Okulu—A sınıfı—1957-1962