teneşirden zıplar da gelir kefeniyle insanoğlu
dilruba olur kan kesilir tırmakları
zamanı geldiğinde kovulur buğdayların başakları
garda bekleyen son yolcudur mahlasları
kine kin eder
dert eder hasmının ederini
okkayla neşe satar saklar kederini
harda dört nallıdır insanoğlu


birçok kadim öykülere yazılır künyesi
sevdiğinde çok kutsaldır ülkesi
arkasına bakmaz hep ileridir ilkesi
seyr’ül seferdir insanoğlu


Bir şarkı söyle marş dillendir şöyle bir ağızdan
topuktaki nasrından başla da eğit kopuzunu
ulan varya ! de içince hepimizin top/us/unu
baştan biçer insanoğlu

Derdini azğıyla söylemez içine atar
bir türküyü yüzbin kişiye satar
akkıllanmaz asla hataya baştan başlar
bir deli saçmasıdır insan oğlu...

Kendine tuğ biçer önce küçücük bir martı gaygasıyla konuşur
emekler
ayaklarını sürükler
anasını emer
babasını özler
yarasını közler
koşar
uçkurunun peşine defalarca düşer
hürremine sığınır
vezirini keser
devrilir devrimiyle gebe
bir üsküdar türküsüdür insanoğlu

Boş çığlıklara kulaklarını tıkar
oratalığa çöp atar
ağzıyla kuş bile tutar
tuhaf bir rüzgardır insanoğlu