SUSKUN KASABANIN ÇOCUKLARIYDIK
Kara bir geceyi kucakladı içimizden geçen şarkılar
Duyguların gökkuşağına mayın döşedi feryadımız Sessiz bir ölümdü aslında gerçeklerden sıyrılmalarımız Öfke ve nefret içinde bir büyük hicranı andırdı Kör betonlara inat yazdığımız ve yazgımız olan satırlarımız Kan rengine boyanırken asi bir gülün rengi Ahengini yitirmeye meyletti metropol yanlızlığımız Suskun kasabanın çocuklarıydık Adımız nasır tuttu,parmak uçlarımız öç İçimiz yangına yürüdü Ve kalbimiz yüzyıllardır sanki hep aşka aç. |