Geçmişten bugüne hesaplaşmaydı, sorgulamaydı her bir dizeniz.. Büyük beğeniyle okudum 'Şiir'inizi.

Bir zamanlar.. Sevmekti Aşk. Kim/ne olduğu, niçin sevildiği de önemli değildi. Hesapsız, çıkarsız, menfaatsiz sevmekti, ötesi yoktu. Ağlatan... Güldüren... Sevindiren... Kimi zaman umut, kimi zaman hüsran olan... Bir taraftan yaşama sevincin olurken diğer taraftan ölümüne denilenden... Öylesi derin, öylesi temizdi sevmek/sevda/sevgi..

Maalesef çağımızda yaşayamadığımız ya da yaşamaktan korktuğumuz... Ve gene maalesef şimdiki gençlerin/neslin yaşadığı üç-beş günlük olan, pamuk ipliğine bağlı olup bitmeye, vazgeçmeye hazır olandan değildi ne aşk'lar ne dostluklar ne de insanlık..

İnsan.. İnsanlık; Değerlerin değer olduğunu bilerek sahip çıkmaktı. Sadece lafta, mangalda kül bırakmayan cinsten deği ama.. İnanmaktı. İnandıklarına sahip çıkmaktı. Hele hele sevgiler.. Bir kere koydumu yüreğe; çoğu kez "sen daha nelere kadirsin ey aşk" denilip, o yürekten çıkarmamaktı. Sevmenin/sevilmenin hakkını vere vere yaşamak/yaşatmaktı..

Yarım değildi hiç birşey.. Öncelik/önce insan olmaktı, insanlıktı. İnsan gibi insan olmaktı. Utanmak vardı, korku vardı kul hakkı yemekten. Kuru, kuru lafta değil, icraatta hemde..

Ve şimdi: İnsanlığın dürüstlük, sorumluluk, vicdan, merhamet, sadakat, vefa v.b. gibi değerler olduğu unutulup/atlanıp duygulardan yoksun, betonlaşılmaya başlayan, adeta başka bir yaratıklar topluluğuna dönüşme yolunda oldu toplum/insanlık ve insanlar...

Daim olsun yüreğiniz/kaleminiz Sn. Şair.
Saygılarımla...