Damla Gönlüme
Adını unutunca mevsimler
Lambalar hep yeşil baksın sokaklarda Çingene düşleri çalalım karanlıkta Gecenin siyahında öpeyim dudaklarından Bil ki, su derinde insan kokar Toprak en derinde suyu saklar Ve uyutmaz şairini gece gündüz Aşk gece gündüz, adını sayıklar Zamanı sıvardık kerpiç odalara Islak dudaklarımıza kav sürerdik, utangaç Zaman, düşü arayan bir andı Islak öpüşlerimiz düşerdi gecelere Gece, utangaç çocuk gibi saklanırdı içimize Bahçede salıncak, gökte uçurtma olurduk Avuçlarımızda demir soğurdu Bulutların ak yelesine yapışıp biz Su olur, damlardık birbirimize Bir kar soluğu yakardı sonra genzimizi Akşam olmadan, birbirimizi bulurduk Selahattin Yetgin |
aşk engel tanımazmış...
güzel şiirdi, duyguları aktarımındaki sadelik ile
tebrikle