BİR AYRILIK HİKAYESİ

Ne giden bilir
Aslında gitmemesi gerektiğini.
Ne kalan
gidene dur demesini.
Çünkü, ne giden bilir
Aslında ne çok sevildiğini
Ne kalan,gideni ne çok sevdiğini.

Pişmanlık olsa da çoğu kez ayrılıklar.
Attığı ilk adımda kanasa da yüreği,
Dönemez.



’’Gidemiyorum işte’’ diyemez.
Boğazına bir yumru gelir tıkanır
nefes alamaz ama
yine de gider işte

K/a/ederini sırtına vurup...

kalan farklı mıdır sanki,
‘’Gitme!’’ diyemez.
‘’Sensiz dünya yaşanılası değil’’
diyemez.
Ardından baka kalır sevdiceğinin.

Ve,vedalaşırken sevgililer,
Uzaklara dikerler gözlerini…

Ya uzaklara bakarlar,
Ya sadece omuzlara.

Oysa buluşsa gözleri
Bitecektir ayrılıklar,

‘’Gitme!’’ dese, kalan meselâ.
‘’Gidememki,’’ dese diğeri.
‘’Gidemem, çünkü sen bensin

Ve ben kendimi terkedemem’’


Ama buluşmaz gözler her nedense.
Sonra gider sevgililer uzak ülkelere.
Aynı kentte de olsalar
Uzak diyarlardır artık gidilen bilinmezlikler,


Köprüler atılmış,
Dönüş yolları kapanmıştır.
Keşkelerle başlayan ayrılıklar

Meçhule giden iki yolcunun

Pişmanlığıyla son bulmuştur....

Birgül KIZILKAYA 28.10.2010 İZMİR