Oyun
durma öyle fırtına koparacak gibi
hissettirmediğin senden başka ne kaldı ki trajikomik bir hikaye sanki sen yazıyordun ben rolümü oynuyordum roller değişiyordu gitgide ama hikaye hep aynıydı acı hep başrolde sende sahne arkasında yeni replikler yazıyordun yazmayı bitiremediğin ağlayan cümleler gibiyiz sonu yok noktası yok öznesi bende uzak yüklemi sana gelen devrik cümleler gibiyiz yeter sen hep arkada ben sahneden inemedim sevilen belirtisiz özne mübarek maskelerin arkasında bir daha yeter binlerce kez yeter her hikayenin sonu vardır acı tamamlar noktalarla insan acıdır en çokta sen acıttın yoruldum artık peşinden koşacak hayal çok mu uzaklar da kaldı kelimeleri titrettim cümleleri ağlattım yoruldum artık sıkıldım kendimden insancıklardan insansılardan |