adını çaresizlik koydum...
Sadece hayalin kaldı kan çanağına dönen bu gözlerde, uykusuzluktan harabe olmuş bir gece, ve bir avuç yüreğe hiç istemese bile ev sahipliği yapan bedenim kaldı, Ne istediğimi bile bilmiyorum, seni görmeden geçen zamana tahammül edemediğim halde ömrümün sonuna kadar sensiz olacağımı bilmek bitiriyor, sana dair tüm umutları kırıyor içimde, Her gece kirpiklerimi ıslatarak vazgeçiyorum senden, sonra tekrar başa dönüyorum, mahkum ediyorum kendimi sana, ve içimde kıyametler kopuyor. Sen varsın ama Sanki yokmuş gibi imkansızsın bana... Yolda gördüğün herkese sen misin diye bakmak o kadar zor ki! Sevginden haberi bile olmayan tüm zevklerini ve inandığı değerleri altüst eden biri için göndermemek üzere aşk mektupları yazıp durmak, kendine olan saygını yitirmek öyle zor ki! An be an aşık olurken sana bunun bedelini sensiz ve boşboş geçecek yıllarla ödeyeceğimi bilseydim, bakarmıydım sanıyorsun gözlerinle, bu kadar değişeceğimi bilseydim, bu kadar sıradanlaşacağımı, geri geri gitmezmiydi ayaklarım onca yolu peşinde koşarak tüketmek yerine, Seni sevmek, geçmişe dönüp pişmanlıkları tekrar tekrar yaşamak gibi Deli gibi sevdiğin insana yabancı olarak bakmak gibi, hatta yüzüne bile bakamamak gibi birşey, Seni sevmek umrunda olmadığından emin olduğun biri için her gece uykusuz kalmak. En kötüsüde ne biliyormusun, yüzüne her baktığında konuşmaya bile gerek kalmadan basbasbağıran yüreğime, ulaşılmazlığınla tetik çekiyorsun ya umutlarıma, hani bazen görmüyorsun ya beni... Gözlerimi kapayım seni düşünüyorum hep nerde şimdi? mutlu mu? ben hiç aklına geliyor muyum? diye düşünüyorum sonra; - Yok daha neler diyorum.. kendime sorduğum üçüncü soruya. biliyormusun geç saatlere kadar sana sayfalar dolusu şiirler, mektuplar yazan bu eller, bir bakışınla tutmaz oluyor, galiba sensiz olmuyor. Adını çaresizlik koydum.....
|