Hoyrat bir şekilde çektiler,
masumiyet saklı bedeninden.
çıkarıp savurdular,yırtarcasına
basma,pazen,ipeklileri...
sızlanmalar gözyaşları,nafile...
kimse ! hiç kimse O ’nu
duyabilecek frekansta değildi.
umarsızca gezindi hoyrat elleri
kimbilir ? sahte gülücükler,aşağılayıcı kahkahalar yankılandı dehlizlerde.
belki arkadaş,belki tanıdık idiler eskide
belki de ulaşılmaz bir yerdeydi O’nun için
vahşi bir hayvanın efendisine,hizmet etme mutluluğuyla,
kirlettiklerini zannettiler,
kirlendiklerini farketmeyerek.
ve akşam,
maskesini bırakarak,hiçbirşey yokmuş gibi eve dönecek
aynı elle çocuğunu sevip,
aynı elle karısına sarılacak.
ve
hiçbirşey yokmuş gibi huzurlu
ve
hiçbirşey yokmuş gibi mutlu
dilim varmıyor ama...
bir insan gibi,yatağında mışıl mışıl uyuyacak.



Zafer Salmankaşlı