miraca çıkmak gibiydi / ozanca

gelmek sana




ırıyordu firavunlar beynimden

düştükçe sana nefesim

halaya duruyordu yollar

her göz kırpışında almozin




güneşi de başkaydı sen gibi

sarı kızıl toprağı da

ne hasretmişim!

aşkı kokladım yeniden

bağrında qoser’in




yine duaya durmuştu dilim

semaya niyetlenirken

solumu zapta meyletti

titrek ellerim…

yoksa

açık giderdi deli karana

aşmışken arafları son umut

ilk öptüğün yeşillerim




kaç kez kopardım kıyametimizi

kaç mil yollar ekledim araya

bilirsin




ama

kaç takvimsiz boşalttım şarjörü gözlerine

kaç saatsiz kayboldum adın sıra

ve kaç mevsimsiz sana doğdum yeniden fütursuzca

bilmeyeceksin




…ve geldim

büyük yemin

biteceksem

gözlerinde olmalıydı ölümüm!




tanrım!

kaç bin asır düşlemiştim gelmeyi

kaç bin tespih eskitmiştim görmeye

kaç bin sure zikretmiştim  sesine

kaç bin umut zehirlemiş

kaç güneşi doğurmuştum

gözlerinde ölmeye

sen gibi

ben de bilmeyeceğim




karşımdaydın




diriliyordu küllerinden yeniden qoser

şemameydi sokaklarda çekilen

son demindeydi vuslatın xeribi




mıhlanan bakışlarındayım




mutluydum yar

rağmen zebanilerine

umutluydum




kaçıyordun gözlerimden

ruhun iliklerimde erirken

dursun dedik zaman yine için için

haykıran sessizliğimizle




ne yer vardı ne de gök

tüm zamanlar grevdeydi

çığlık çığlığa

isyandaydı mem u zin

isyanda siyabend u xece




sağırdı kulaklar bize

kördü gözler

yanıyorduk oysa biz

çığlık çığlığa




sustun

sustum




korkuyorduk

ahkamdaydı firavunlar

susuyorduk




sahi susuyor muyduk?




ellerin mezopotamya kavruğu

gözlerin faili meçhul botan yangını

titriyordun

tükenirken bile bile 




sessizlikte tükenirmiş deli karalım

gidiyordum




son gidişti biliyordun

dilindeydi son firavun

“gitme kal”

diyemiyordun




“vazgeçmek ölüm” demiştik hatırlar mısın?

ölüme yürüyorduk bu kez

biliyordum




oysa

miraca çıkmak gibiydi ozanca

gelmek sana




zamanıydı

ardımda ıslak bırakıp karalarını

gidiyordum




...ve sen

hala çok seviyorduk

biliyordun!