Serpil Hanım,ben burda kimselere yorum yapmadım hiç.(Yorum(!) yapanların da,sık sık eline koluna sağlık deyip aslında şiiri anlama konusunda ne kadar fakir ve yeteneksiz olduklarını göstermelerinden başka birşey değil. )Yorum bir şeyi enine boyuna anlamaktır,anladığı şeyden beslenmesidir insanın.Anlayarak hem kendisini yeniden keşfetmesi hem de karşıdaki sırrı kaşif adaydır,bana göre.

İtiraf etmeliyim şiiriniz beni hemen etkilemiştir.Ben bu yazdığınıza şiir derim.Ruhun gözyaşını sevgiliye giden bir ırmağa benzetip,içinizdeki kendinizin kağıt gemilerini oraya yollamanız şiirinin evrenini ırmak aktıkça genişletiyor.Bir yakarış,çocuksu bir umut,hüzne yenik bir cesaretle direnmek,demir gövdesine tutunan sonsuz bir özlem,düş dünyanızda soğuklarıyla hesaplaştığınız koyu bir iklimin hesaba katılmaz adsız bir yaprağı sizi uzaklara götüren o sözünü ettiğimiz ırmağın da çığlığı sanki.Uğuldayan bir sessizlik ya da.Atlaslarınıza egemen hissin,kurulan düşün kendisi şiirin ruhu sanki.Şiir sizin işiniz sanırım.Kullandığınız uslup bildik yöntemdir ama bu kendinize özgü şiiri yaratmayacağınız anlamına gelmez.Şiirde sakladığınız hislerle biraz daha savaşırsanız,bir şiirin nasıl kazanıldığını,sahip olduğunuz gizli diliniz size bunu sunacaktır eminim.İnsan bir sır evrenidir;kendisi yine bu sır evreninin kaşifidir.Şiir o keşfin yollarını açar size.Şiir ne kadar ezik bir duyguyu da resmetse imgelerin renkleri şiirdeki kurşuni havanın üzerinde bir gökkuşağı.

Tat aldım şiirinizden...