Adı:Samet...
Yaş:12
Öğrenci:6.sınıf
(Hem okulda hem hayatta)
Baba:Rahmetli
Anne: Çalışıyor,
(Ayakkabı atölyesinde günün yarısı 450 liraya!)
Kardeş sayısı:4
Abisi yeni gelmiş askerden,iş arıyor kendisi gibi.
Diğer kardeşleri,küçük.

’Çırak lazım mı ağabey ,iki saat çalışsam yeter bana,iş arıyorum...’
diyor ve ekliyor:
’’Derslerim çok güzel,geçen yıl teşekkür aldım.
Sabahtan beri 1-2 saatlik iş arıyorum harçlık çıkaracak,
akşam oldu ağabey,bulamadım..’’
Soğuktan titriyor...

Samet, neden palto almadın sırtına?
(Gözlerini kaçırarak)
-Dışarı çıktığımda hava sıcaktı,güneş vardı,
bu kadar soğuk olacağını bilemedim,diyor.

Nefret ediyor yalan söylemekten
Utanıyor ama söylüyor.
Samet’e hayat yalan söyletiyor!

Hayat denildiğinde aklına ne geliyor?
-Yaşamak işte..
Peki rahat?
-Huzur...
Para?
-Para işte..
-Ev?
Karşı caddedeki binaları gösteriyor,
hiç oturamayacağı lüks binaları...
Görüyor ve iç çekerek imreniyor,
oksijensiz! insanların yaşadığı beton yığınlarına..

Anne diye soruyorum,
’’Annem’’ diyor ve artıyor gözlerindeki ışıltı,
varlığını bildiği için.
Baba...?
(Boynunu büküyor)
Daha ben soramadan,gözleri doluyor
İçi kan ağlıyor belli ki..
Yaşına inat dik durmaya çalışıyor.
(Ama biliyor..)
Babası yaşasaydı,
İş aramak zorunda olmayacaktı.
Üşümeyecekti!
Ağlamayacaktı!
Sırtına giyecek bir paltosu olmadığı için
yalan söylemeyecekti...!


Sevgi diyorum,
duymamış gibi bakıyor.
Sevgi, Samet?
-Bilmem..
Bilmese de annesi ve kardeşleri sevgi veriyorlar ona..
Yoksulluğun olduğu o yerde,
sevginin varlığından habersiz büyüyor.
Seni seviyorum diyemeyen
insanların arasında,
Parası olmayanların konuşamadığı! dünyada yaşıyor…
Yaşıyor samet!...
İNADINA!...

gülbey...