ÇOCUKLUK İŞTE!
ipi kopmuş bir uçurtmaydım
nereye konardım gökyüzünde sersesi çocuklugumun elleri üzerınde yürüyen yaralarıydım çocuklugumun ilk ask agrısı gecmeyecekti büyümem gereklıydi acıp perdemi küçücük gözlerimle izlerdim kocaman dünyayı annem kapatırdı penceremi ben acardım perdemi bahçede yeni açmış civan perçemi helyetrop dilim dönmez söyleyemem adını dilimin döndükleride vardı elbet büyüyeceksin dedi annem sabret saksıda 3 top yeşil feslegen uçuverdi önümden ak gerdanlı ötleğen gökyüzü huysuzdu,aksi ve sinirli birdenbire kükredi korktum çocuktum açtım perdemi sonuna kadar yağmur altında siyah kasketli adamlar ellerınde kırık dökük bir tabut omuzlarında hüzün ve keder hızlı ve telaşlı adımlarla yürüdüler, ölümü gördüm ölümü gördüler kapattı annem perdemi ağladım |