"Musalla taşındaki cesedin suskunluğu kadar suskunum! Konuşmalara küstüm! Gemilerim artık kendime yol alıyor. Merhem tutmaz öyle yaralarım var ki! Konuşamıyorum… İçime atıp susuyorum...yüreğimi suskunluğun kucağına bırakıyorum

Konuştuğum zaman mahkûm Sustuğum zaman zanlı muamelesi görüyorum. Ne yapacaksın kime gideceksin… Anlamsız konuşmalardan kendime sığınıyorum Zor olanı tercih ettim sustum… Boğazıma dizilmiş sözcükleri söylemeden haykıramadan içime atarak… Bir bilseler susan birinin gözlerinde çuvallar dolusu kelime olduğunu Ve yine bir bilseler söz tükenmişse en güzel cevabın susmak olduğunu… Tarif edemediğim acıları Hayal kırıklıklarımı susuşlarımla örtüyorum. Yüreğimin en ücra köşelerine inen zehirli oklardan Canım çok yandı! Konuşursam;

Kırmaktan kırılmaktan Gözyaşlarımı tutamamaktan Kelimeleri yan yana getirememekten Yaralı kelimeler sunmaktan korkuyorum. Geri alınmayacak kelimeler adına; ağzımın sürgüsünü çektim! Şuan boğazımda düğümlenen kelimeleri çarmıha germekle meşgulüm Sustum… "