Yüreğimden taşıp, dilimin ucuna geliveren mutluluğumu söze dökmem zor. Ya ben çok mutluyum, ya da kelimeler bu mutluluğu anlatmaya yetmiyor. Üstelik sen de ılık ılık yüreğime akmışsın. Yüreğimdeki resimle bütünleşmişsin. Daha doğrusu, resimdekini, her tanemi de senleştirmişsin!
Bak ne istiyorum şimdi, biliyor musun? Zaman denilen şu çılgın atlıyı, el ele, diz dize, göz göze, gönül gönleyken dondurabilsek… Hiç yaşlanmasak… Yıllar döndükçe mor sümbüller gibi açsak… Sayısız papatyaya renk olsak. Kırmızı gülün “al”ı olup açılsak… Zaman denilen şu çılgın atlıyı bir yakalayabilsek, dizginlesek, yolundan etsek… Zamanı dondursak… Sevinirdin değil mi?
Bizim sevdamız farklı, ucunda çıkar yok. Bizim sevdamız saf altın! Samanyolu bile parıltısını, sevdamızdan almış. Öteki milyonlarca sayısız yıldız da, ışığını bizden alıyor.

“Sen, benim sabah güneşimsin!”
Penceredeyim şimdi. Sabah güneşine yine de kaçamak bakışlar fırlatmaktan alamadım kendimi. Dediklerini yaptım. Perdeleri indirdim. Aydınlat beni!
Sendeyim.
kalmine yüreğine sağlık dost kalem.....çok güzeldi tebrikler...