Kırıldı simli ayna
Ve parçalara düştü yüzüm
O gün ne şavkım kaldı sularda
Ne dağları şehirlere sürdüm

Ben aslında çok şey demedim aşk için
Üstelik çok şey bilmedim (ben)
Yine de suç sayıldı yüreklerdeki yerim

Yağmurlar üşüdü ellerimde
Ellerimde o gözyaşlarının izleri varken
Bir eski sonbahar akıyordu iliklerime
Bir de keşmekeş akşamlara sinen
Başıboş sokakların densizliği

Gidip de kaybolduğum yerlerde
Kör olup sustum da ne oldu
Ki yeniden İstanbul’u ezberlettim dillerime

Oralarda kalmak ömür gibi güçlüktü aslında
Oralara alışmak ölüm gibi hiçlikti
Sevincimi yitirdim geçmişim için
Dahası şer oldum yaşamadığım anılara

Şimdi bir itiraz sayın beni
Belki bir intihar arifesiyim
Ve işte dostlar yine geldim
Ağzımda buruk bir şarkı
Cebimde yetim şiirlerin ahı var

Az buçuk içelim derim
Az buçuk misafirim
Benim derdim benimdir ya
Siz aldırmayın bu hallerime
Akşam değilse vakitlerden en gece
Ama ille de sabahtan önce
Kederimi de gizleyip gülüşüme
Buralardan giderim yine


Ahmet Can Akyol