Yillardir aralarinda bulundugumuz, hep unutulmaktan dertli, gozleri yasli buyuklerimize ithaf etmeye calistim bu siiri. Ben sizleri cok seviyorum...

Oysa hep beklediler, sabırla ve özlemle penceredeydi gözleri
Kulakları merdiven boşluğunda, bir tıkırtıya hasret yürekleri
Siz unuttunuz onları oysa eğlenceli şehir hayatının saatlerinde
Biz unuttuk onları bitmek bilmeyen işlerimizin arasında

Umuttuk oysa, sevinç ve mutluluktuk onlara
Yıllar öncesinden biriktirdikleriydik onların
Servetleriydik belki de çoğunun,
Ali amca’nın o udunun bir notası, Fatma nine’nin tülbentinin oyasıydık

Bir mendili, bir çorabı çok gördük onlara
Belki büyük paralar kazanamadık bu hayatta
Ama elimizdekileri umarsızca harcamaktan hiç geri kalmadık
Oysa bir gülümseme, sıcak bir merhaba, bayram sabahı öpülecek elleri vardı

Biz her geçen gün unuttuk kendimizi, benliğimizi yitirdikçe yitirdik
Özümüzden kaçtık koşar adım sanki hiç yaşlanmayacakmışız gibi
Geçmişimizi unuttuk, geleceğimizi hiç düşünmedik
Onlar bizim yaşlılarımız değillermi ? Bizim anne ve babalarımız ?

Yıllar öncesindeki ilkokul öğretmenimiz Ferda hanım, ilk harfleri bize öğreten
Kimisi en sancılı günlerimizin ağrı kesici doktoru Mehmet amca değil mi
Ya Hatice teyzemiz... Ahh Hatice teyzem, elinden ne de çok börek yedim senin
Hakkınızı helal edin, biz size layık olamadık...

Ne öğretmenimize öğrettikleri ile birer cümle kurabildik
Ne bizi ayağa kaldıran doktorumuza koştuk bu sağlıklı bedenimizle
Hatice teyzenin elinden yediğimiz börekleri unutalı kaç aşk sığdı ömrümüze
Biz ne yaptık o insanlara, nasıl teşekkür ettik ???

Bari özrümüzü kabul edin, hatalarımızdan büyük özrümüzü...


NOT : Darülaceze’de kalan ömürlerini huzur içerisinde tamamlamaya çalışan nicelerine... Ali amcaya, Ferda Öğretmenime, Havva Anneme ve isimlerini yüreğime yazdığım nicelerine... Hepinizin ellerinden öpüyorum... Size layık olamadık...

Mesut DAL