KARDELEN
Kara kışlarımın kardeleni oldun
Hüzünlü bulutlarımı dağıttın Sıcacıksın içimde Her aklıma ğeldiğinde İnciler dökülüyor Dudaklarımın kenarından Bazen kızıyorum kendime Bu kadar kapılma Bu kadar açılma Boğulursun diye Bazen de koyuver gitsin diyorum Uzat kalbini Tomurcuklarını ıstsın Güle dönsün hepsi Ver diyorum ver İçinde ne varsa Aşka dair sevgiye dair umuda dair Ya duymazsan yüreğimi Ya tanımazsan Leylayı Mecnun gibi Korkuyor içimin çığlıkları Kaçmak istiyorum o zaman senden Ruhumun tepelerinde açan kardelenden |