Kara sarmaşıkların kıvrımında sıkışıyor gerdanım.
Boğuluyorum...
Şırıngalar kanını çekiyor dudaklarımın
Konuşamıyorum
Lal olmanın eşiğinde...

Gözyaşları akıtmaya meyletmemiş gözlerim
Söylemek istediklerimse
Vurgun yapmaya niyetli,
İçime damlıyor ağır ağır.

Ben susadıkça bulut kokan damlalara,
Gizlice süzülüyor saçaklardan yağmur.
Tenimin çatlaklarına işkence yapmakta güneş
Sızıyor
Habersizce
En cılız aralığımdan...

Ey kalbim!
Senin içine hapsoluyorum...
’sıkıntı’nın ördüğü demir kapı önlerinde
Gölgeler gardiyan.

Tırnaklarım kanıyor rutubet tutmuş duvar aralarında.
Her geçen gün
Saçlarım bir düğüm daha atıyor dertlerime...
Ben sustukça
Bedenim siyahıyla çizmekte üzüntünün notasını...

Çürümüş,buruşmuş bir döşeğin
Beni uyutmak için yalvarışları yankılanıyor!
Dayanamıyor duvarlar!
Üzerime yıkılıyor en ağır halleriyle.
Her bir taşın altında
Tekrar eziliyorum yaram sızlayarak...



Nurhan Ulukan