Neden seviyorum seni?
Sensizliği özlemem mi sebebi?
Yoksun ve aslında gerçekten olmadın hiç
Bunu da kabullenmişken neden bu ruh hali?

Bedenim değil ruhum aramakta seni
Ben değil gözlerim aramakta rengini
Hiçliğe dönüşürken ve bu gücüne güç katarken
Parçalandım, ve sana adadım benliğimi

Neyinim senin?
Hiç bilmeden yaşadım seni…
Umurunda mıydım senin?
Aldırmadan sevdim seni…

Anladım..
Geç oldu belki ama, anladım..
Sevgi hareketlerinin hedefi ben değilmişim..
Peki niye benmişim gibi davrandın?

Hani hep aklımdaydın ya…
Her anım seninleydi ya…
Var olmasan da seni hissetmem yeterdi ya…
Önce varlığını, sonra da hislerimi kaybettim.

Sakın!.. Boşuna geri gelme
Her günüm hala sende
Ama her anım değil
Az kaldı özgürlüğüme…

İzin ver, saniyeler dakikaları doldursun.
Tutma ‘zaman’ı, çabalama da
Ben değilim o, anla
Onu mahkûm edemezsin isteklerin uğruna

İhtiyacım yok zaten kaybettirdiğin izine
Boş ver seni bekleyişimi de
Evet, bildiğin gibi işte
Sevdim, ve acı çekiyorum sayende

İçinde tutma artık, dök dışına
Sebebi ben değilim sessizliğinin
Birikmiş her duygunu tüm nefretinle boşalt dışına
Kaybedeceğin bir şey kalmamış... Zaten de hiç olmamış…

Susturamadım ruhumu, hâkim olamadım benliğime...
Hiç olmamışsın gibi davranamadım, davranamazdım.
Ben sen olamadım, rüzgarla anılarımızı silecek kadar küçülemedim..
Anılar, isabetsiz ‘seni seviyorum’lardan ibaretmiş, bilemedim..