GÜNAHRutubet kokan, Nemli odalarda doğardı, İsimsiz çocuklar. Perdeleri kapalıydı evlerin. Bu yüzden, Karanlığın küçük krallarıydılar. Hayatın bütün kahpeliği, Omuzlarına yüklenirdi. Kamburları vardı düşlerinin. Hiç açılmadı pencereleri özgürlüğe. Yine de küfretmediler yalnızlıklarına, Ellerinden alınan oyuncaklarının, Bıraktığı boşluğa. Ve bir gün olsun, Neden diye sormadılar Tanrıya... |