Gidişine çelme takamadım, durup belki biraz daha kalırsın diye….

Sen,
hâlâ beni hatırlıyorsun değil mi?
kim bilir, hangi rüyanda asılı kaldım...

gözlerine dokunduğum günler geldi aklıma bu sabah
uyuyup ta bir türlü uyanamadığım
senli düşlerimi topladığım yıldızlar takıldı düşüncelerime
gözyaşı sandığımda sakladığım
nice acıların geldi kondu ruhuma

sabah güne geceyi dolarken
ağladım
hıçkıra hıçkıra
yalanı olmayan ağlamaktı bu
yeryüzünde tek yalnızlığımın feryadıydı

bir zamanlar nasılda çoğulduk bu hayatta
gökyüzü dopdolu bir yaşam maviliği ile bakarken
yeryüzü ise renkli bir şefkatle sarardı bizi
alışmıştık senli hayata
öylesine ki seni unutmuştuk iliklerimizde

sonra,
yavaş yavaş kuruduk
bizden gidişine aldırmadık sorumsuzca
sana annece gözlerle bakamadık
sevgilerimizi anlatırken
yalan söyledik
ve gerçekler çocuklarıma kurşun yağdırdılar
duyarsızca...

ağladım,
hıçkıra hıçkıra
tüm insanlar kaçtılar birbirlerinden
nefret ruhumuz oldu
seni yalnızlığa mahkum ettik
şizofren bir satranç oyununda bulduk kendimizi
yenilen bizdik

hayat,
dünya bohçasını sırtına alıp insanlığı terk ederken
yalın ayaklı çocuklar gibi ağladım
kâinatın içinde yok oluşun(m)a

bir hülyanın gölgesine sığıntı gibi yanaşmışlığım ondandır
sabaha asılı duran milyon yıllık bir element
nereye gideceğini bilmeyen bir varlığım
sonsuzluk biletimi de kaybettim

pişmanlıkla,
af dileyerek
yazıyorum bu son mektubu sana
mahvolmuş özgürlük kalemimle
düğümlenmiş hıçkırıklarımı sensizliğe savuruyorum
ağlayarak

artık hürsün
sur’a üfleye bilirsin ey dünya…

ey İsrafil….



25-08-2010
02:45
Çocuk düşleri fon müziği eşliğinde….

Çok geç kalmadan dünyamızı keşke kurtara bilsek. Umut kendimizdir.İnsan olmamızdır.Savaşların ve hırsların kurbanı çocuklarıma çok acıyorum.

Resim : evimin balkonundan çektiğim içi dışı betonlaşmış halimiz....Yok etme hırsımız...