50 yıl “doğrucu, Dâvud” bilindik
rücû etmişizde,haber’imiz yok
doğru’luktan bir çırpı’da silindik
“kezzâb”a dönmüşüz,şâhid’imiz yok

bu ateş’in hâr’ı,yakar sine’yi
kavurur para’lar,söker sine’yi
taş basar bağrına,boğar sine’yi
ukde’lendik kaldık dönüşümüz yok

bu kibr nikâh’lımız,ne mümkün terk’i
ne mümkün bilinmez,yürek ne derki?
“kalem’i kırılmış”,olunmaz belki
ne mümkün? sevmeye niyet’imiz yok

derd’i ettik âyân,cürüm eyledik
sığındık zaman’a,sabr’ı neyledik
mârâz’a kapılıp,derd’i zevk ettik
dil’de tad kalmadı,iştahımız yok

50’sinden sonra”kezzâb” olmuşuz
ciğer’imiz yanmış kebâb olmuşuz
telleri kırılan “rebap” olmuşuz
vicdân’lara değin,suâl’imiz yok

virâne’dir yürek,küstü “vefâ’ya
vefâ’lılığından,düştü cefâ’ya
yol’u hiç düşmedi,gerçi sefâ’ya
vefâ gösterene,sitem’imiz yok