Hayatın kar beyazı kadar masum olduğunu bilirdim!
Yaşadığım her an beyazın kara olduğunu gördüm
Tutunduğun onca sevdalarım yalanlara yenik düşmüş
Oysa onca duygularımı bir hiç uğruna feda etmişim


Sevdiklerimi sevdikçe gurbet misali hep ayrı düştük
Yüreğim buruklansada gözlerim yaşlara teslim olsada
Beni anlamayan sevdiklerime değil kaderime sitem ettim
Hangi güle su vermeye kalktıysam dikeni kalbime saplandı

Artık beni benden alan bu dünyaya yazıklar olsun
Saf yüreğime güvensizliği ihaneti tatdırdı ya
Hangi aşk kapımı çalarsa çalsın kapım asla açılmayacak!
Yalanlar kalbimdeki aşkı içimin derinliğine mahkum etmişdir

Ben varlığımı son kalan gücümle yalnızlığıma savurmuşum artık!
Beni anlamayan anlamak istemeyen dunyaya anlatacak sozum kalmadi
Yalnızlık onca dosttan onca arkadaştan onca aşktan daha mert çıkmıştır
Beni arayan soran olursa’Ben benliğimde saklı biriyim artık’...