Ben ÇocukŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Kocaman öpüyorum/
ellerinden... ellerin ki kardeşlerim ve çocukluğum kokuyor hala...
Döküldü karlar zamansız
tel tel döküldü ormanın en diplerine oysa daha sonbahar bile yüzünü göstermemişti ? Sonra çizgiler çizgiler her biri ayrı bir medeniyetten ziyade geçmişin karanlık izlerini taşıyordu ve sanırım hiç bir alemin işitmek istemeyeceği sözlerle doluydu gözleri gözleri kahverengiydi... Bakışları, bakışları bir serçenin kanadı gibi kırılgan ama yırtıcı bir kartal gibidir dokunulduğu zaman... Sonra bir çocuk bir çocuk uyur dizlerinde haylazlığı dışarda... bir çocuk büyür sonra ipeksi dokunuşlar dolaşırken saçlarında ki hala toprakta boy vermeyi bekleyen bir başak gibi görür... dizine sığmadığını aldırış bile etmeden. Ve hala bir gül gibi kokuyor elleri, bir gül huysuz bir ormanı okşar gibi... Bir bilsen ne çok severim seni, bir bilsen yalnız dokuz ay’ın hatırı için değil ama ? Bir bilsen ne çok kardeşlerim ve çocukluğum kokuyorsun bir bilsen... biliyormusun yoksa ? doğru ya, sen annesin... Malazgirt’li |
Özünde sevmenin boyut kazandığı tek bir özlemek.
Tek yürek vardır içimizde, birazı bizim çoğu onundur; biz bunu çok sonra anlarız nedense,
kırılan düş tanelerinin yaşam izinde.
Yerini kimsenin doldurmaya gücünün yetemeyeceği işte o bir tek yürek annedir
tüm dünyanın gözünde!
-----------
güzel şiirinizi tebrik ederim...